In een wereld vol massaproductie richt modeontwerper Rosalie Key zich bewust op het tegenovergestelde: maatwerk. Vanuit haar Rotterdamse atelier ontwerpt ze eigen collecties en unieke stukken in opdracht. ‘Het ouderwetse vakmanschap is aan het uitsterven. Juist daarom vind ik het belangrijk om dit in leven te houden.’  

Redactie: Natasja Admiraal 

Maandagochtend. In De Wasserij, een broedplaats voor innovatieve mode in Rotterdam, hangt een rustige, creatieve sfeer. In één van de halfopen studio’s werkt Rosalie aan haar nieuwe collectie, die ze in oktober zal presenteren tijdens Diversity Fashion Week in Amsterdam. ‘Ik ben net een paar maanden terug in Nederland,’ vertelt ze. ‘Vijf jaar geleden verhuisde ik naar Londen om daar te gaan studeren en werken. Een geweldige ervaring. Maar het voelt goed om nu weer terug te zijn in de stad waar ik ben opgegroeid.’ 

Franse chanson 
Haar atelier maakt een geordende indruk. Aan de muur hangen moodboards en to-dolijstjes. Industriële naaimachines staan klaar voor gebruik. Een wandkast is gevuld met modeboeken en glanzende stoffen op rollen. Op een paspop prijkt een wijnrood leren pak, waarvan het jasje is voorzien van dramatische puntschouders. ‘Als ik aan het werk ben heb ik altijd muziek aan staan,’ zegt Rosalie, terwijl ze koffie maakt. Muziek is haar belangrijkste inspiratiebron. Voor haar nieuwe collectie liet ze zich inspireren door een Frans chanson. Op verzoek laat ze een fragment horen. ‘Ik spreek geen Frans, dus ik versta geen woord van wat de zangeres zingt. Maar het nummer maakt veel emoties bij me los. Die schrijf ik op. En op basis daarvan ontwikkel ik dan een concept en begin ik te schetsen.’  

Vakidioten  
Rosalie is gespecialiseerd in vrouwenkleding. Haar ontwerpen zijn subtiel en verfijnd. Vakmanschap en experiment gaan hand in hand in haar werk. In Nederland volgde ze een bacheloropleiding in maatkleding. Maar ze wilde meer. Het buitenland lonkte, vooral modesteden als Londen en Parijs, waar het traditionele vakmanschap nog meer leeft. In Rochester, net buiten Londen, volgde ze een driejarige opleiding gericht op couturetechnieken. ‘Ik zat in een kleine, internationale klas’, vertelt ze. ‘Allemaal vakidioten bij elkaar. Vijf dagen in de week hadden we les. Op zaterdag en zondag was de school ook geopend en waren er weekendkrachten aanwezig. Iedereen uit de klas was heel gemotiveerd. Bijna elke dag waren we van ’s ochtends vroeg tot in de avond op school aan het werk.’ 

Eigen visie 
Hard werken loont: na het behalen van haar diploma kreeg ze de kans haar werk te showen tijdens London Fashion Week. Daarnaast verrichtte ze werkzaamheden voor verschillende grote couturehuizen. ‘Een droom die uitkwam: ik wilde niets liever dan praktijkervaring opdoen. Maar toen ik eenmaal in die industrie zat, realiseerde ik me ook dat ik er meer uit wilde halen. Ik kon te weinig mijn eigen visie in het werk kwijt. Dat was de reden om voor mezelf te beginnen.’ Met haar eigen label heeft ze een duidelijke missie: ze wil dat vrouwen zich empowered voelen in haar ontwerpen. Maatwerk leent zich daar volgens Rosalie bij uitstek voor, omdat het zo persoonlijk is. ‘Iedereen is mooi van zichzelf. Met kleding op maat kun je de bijzondere eigenschappen van elk individu nog sterker naar voren laten komen.’ 

Avontuur in LA 
Vanuit haar nieuwe werkplaats in De Wasserij timmert de jonge ontwerper aan de weg. Afgelopen voorjaar werd ze gescout als jong talent om deel te nemen aan een show in Hollywood, Los Angeles. ‘Ik was heel verrast. Het ging om de Lumiere Runway Fashion Show. Na verschillende gesprekken met de organisatie, besloot ik de sprong te wagen en de uitnodiging aan te nemen.’ Daarbij stond ze direct voor een enorme uitdaging: hoe kreeg ze haar collectie mee in het vliegtuig? De tien volumineuze silhouetten pasten onmogelijk in een normale koffer. Gelukkig slaagde ze er, met goede hulp van KLM, in om alle kleding veilig te transporteren. ‘Ik heb een gigantische garderobekoffer laten maken waarin alle stukken werden vervoerd. En wát een ervaring was het in LA: het heeft me heel veel opgeleverd.’ 

Twee collecties per jaar 
Bij aankomst sprak ze af met een bevriend Belgisch model, die toevallig ook in Amerika was. ‘We hebben samen een fotoshoot gedaan. Op de tweede dag vond de show plaats. Dat was geweldig en ik kreeg veel positieve feedback op mijn collectie. Daarna ben ik nog twee weken gebleven. In die periode werkte ik mee aan verschillende fotoshoots voor magazines en filmproducties. Ook heb ik veel contacten opgedaan.’ Nu, terug in Nederland, presenteert Rosalie haar nieuwe collectie dichter bij huis: in Amsterdam. ‘Mijn doel is om twee collecties per jaar te maken, waarmee ik wil laten zien wie ik ben, wat ik kan en waar mijn label voor staat. Daarnaast ontwerp ik in opdracht, voor vrouwen die graag iets unieks op maat willen. Zomaar, of voor een bijzondere gelegenheid zoals een feest of rode loper-event.’ 

Mangoleer en wol 
In haar materiaalkeuze zoekt Rosalie graag grenzen op. Zo gebruikte ze voor haar laatste collectie koperen plaatjes, die ze op ingenieuze wijze integreerde in de kleding. ‘Ik vind het interessant om te experimenteren met verrassende materialen. En om sculpturale vormen te creëren rond het lichaam. Ik heb ook gewerkt met veganistische alternatieven voor dierlijk leer, denk aan mangoleer. Mijn favoriete materiaal is wol, omdat je hiermee echt de grenzen kan opzoeken. Het is een heel vergeeflijke stof. Met wol kun je vormen realiseren die met andere stoffen onmogelijk zijn, denk aan ronde vormen die van het lichaam afstaan. Ik hou ook erg van structuur en textuur in een kledingstuk. Met wat voor materialen ik ook werk, ik zoek altijd naar een bepaalde vorm van sensualiteit, op een krachtige en subtiele manier.’ 

Creatieve familie 
Al van jongs af aan werd Rosalie getriggerd om creatief bezig te zijn. Het modevak zit in de familie: haar overgrootvader had een bedrijf in maatkleding en een winkel in Vlaardingen. ‘Ik heb hem nooit gekend. Wel heb ik een aantal pakken van hem thuis hangen. Klassieke herenpakken, daar was hij in gespecialiseerd. Mijn oma zette het vak voort. Al mocht je jezelf als vrouw toen geen kleermaker noemen, maar coupeuse.’ De eerste kleertjes die Rosalie naaide, waren voor haar poppen en beren. Ook de liefde voor muziek kreeg ze van huis uit mee. ‘De opa van mijn vaders kant was muzikant: hij reisde van hot naar her voor optredens. Mijn technische interesse heb ik dan weer van mijn vader, hij zat in het varend erfgoed en nam mij al jong mee naar de werkplaats waar ik zelf ook met een hamer aan de slag mocht.’ 

Wat brengt de toekomst voor de jonge ontwerper? ‘Alles ligt nog open,’ zegt Rosalie. ‘Ik ben heel blij met deze werkplek. Omringd door andere creatieve ateliers is dit een fijne uitvalsbasis. Maar ik ben niet specifiek aan Nederland gebonden. De markt waar ik mij op richt is heel internationaal. Vanuit hier zie ik wel wat er op mijn pad komt. Mijn belangrijkste drijfveer is om kleding te maken die ertoe doet; die waarde heeft voor lange tijd en een verhaal vertelt.’ En Parijs, hét hart van de haute couture? Lachend: ‘Ja, daar gebeurt het. Parijs heeft me altijd aangesproken. Natuurlijk hoop ik daar ooit voet aan de grond te krijgen. Wie weet: ik geloof dat je heel ver kunt komen, als je blijft vasthouden aan een droom.’