Oog voor het onverwachte

‘Durf jij het aan?’ vroeg de toenmalige hoofdredacteur van Lourens Magazine, doelend op een interview met Gerard Spong. Tja, wat kun je zeggen tegen zo’n verzoek? Dus daar zat ik, tegenover de gevreesde strafadvocaat in zijn statige kantoor aan de Keizersgracht. Onverwachts toverde hij vanachter zijn bureau een piepklein hondje tevoorschijn, terwijl hij me guitig verzekerde: ‘Sommige mensen vinden mij een griezel. Dat ben ik helemaal niet.’

In de vijftien jaar dat ik voor Lourens schrijf, kwam ik op bijzondere plekken. In Brussel ontmoette ik Édouard Vermeulen, de modeontwerper van Natan en favoriet van koningin Máxima. Hij vertelde me over zijn – zeer dansbare – jubileumcollectie, die het veertigjarige bestaan van zijn modehuis viert, en over de laatste keer dat hij zelf had gedanst (‘Gisteravond nog!’). Dit alles onder het genot van de beste Belgische pralines die de stad te bieden heeft.

Over Máxima gesproken: memorabel was ook mijn interview met bandoneonspeler Carel Kraayenhof – beroemd door ‘de traan’ tijdens haar huwelijk met Willem-Alexander. In een weiland in de Beemster speelde hij de tango die de koningin destijds zo ontroerde. Ik pinkte - vast lang niet zo charmant als Máxima - zelf ook een traantje weg bij zijn vertolking van Adiós Nonino (‘Vaarwel opa’) van Piazzolla. Dat soort interviews vergeet je nooit meer.

Net als mijn ontmoeting met Eric Koller in 2020, de eerste Nederlandse clown bij Cirque du Soleil, die onbedoeld een tragisch randje had. Vier jaar reisde hij in een camper het wereldcircus achterna, samen met zijn vrouw en twee husky’s. Maar de coronacrisis maakte abrupt een eind aan dat avontuurlijke leven, waardoor hij noodgedwongen thuis zat bij zijn schoonouders in Kinderdijk. De beroemde molens vormden een prachtig decor voor een foto met zijn honden.

Als journalist is het een voorrecht om zulke bijzondere mensen te ontmoeten op al even bijzondere plekken. Voor dit nummer sprak ik fotograaf Jimmy Nelson, over zijn portretten van Nederlanders in traditionele streekdracht. Net als hij geloof ik dat kleding méér is dan alleen textiel; het draagt geschiedenis, identiteit en trots in zich. En zo blijf ik, met oog voor het onverwachte, benieuwd naar wie of wat er achter de volgende deur op me wacht.