Contrabassist, dirigent en presentator Dominic Seldis – bekend van de tv-hit Maestro – zou dit jaar zijn vijftigste verjaardag groots vieren met een trip naar Las Vegas. Niet dus. Ondanks dat veel zaken anders lopen dan gedacht, zit hij vol mooie plannen.

‘Sorry, let niet op mijn kledingkeuze’, verontschuldigt Dominic Seldis zich. De Brit die in het Koninklijk Concertgebouworkest de contrabassen aanvoert, loopt casual gekleed door de woonkamer van zijn huis aan een gracht in Weesp. Bij een cappuccino vertelt hij hoe hij het afgelopen jaar heeft ervaren. Af en toe onderbreekt hij het gesprek om zijn jonge Italiaanse zwerfhond tot de orde te roepen met een streng: ‘Pesto!’ Het ging de contrabassist in alle opzichten voor de wind. Hij zat midden in zijn theatertour. Was technisch in topvorm. En hij plukte nog steeds de vruchten van zijn deelname aan Maestro – de populaire tv-show rond dirigerende BN’ers – waar hij als het grappige, goedgebekte Engelse jurylid omringd was door bevlogen vakmensen. Zijn carrière zat in de lift. En toen kwam corona. ‘Ik had een drukke agenda met zo’n zes of zeven afspraken per dag. Zomaar ineens hield dat op. Van een sneeuwstorm naar windstilte.’

---

Rozengeur en maneschijn
In eerste instantie is de contrabassist ‘diep gezonken’. Niet dat hij depressief was, eerder heel verdrietig. Gefrustreerd, dat hij zijn ideeën niet kon uitvoeren. Maar dat duurde slechts een paar weken. ‘Ik besteed mijn hele carrière aan het perfectioneren van de kunst om positief te zijn’, geeft hij aan. ‘En weet je, het is makkelijk om positief te zijn als alles goed gaat. Ik prijs mezelf dankbaar met het werk dat ik doe. Het maken van muziek kent geen keerzijde. Je doet er niemand kwaad mee, voegt alleen iets toe aan het leven van mensen. Het is een haast onwerkelijk bestaan. Altijd ben je bezig om het repertoire beter te maken, door eindeloos te repeteren. Je krijgt applaus. Ja, een groot deel van mijn werk is rozengeur en maneschijn. Dat beschouw ik als een enorm voorrecht. En daar werk ik keihard voor. Ik tel mijn zegeningen.’ 

Lievelingseten 
Hoe is het om in één van de beste, zo niet het beste orkest ter wereld te spelen? Korte stilte.  ‘Alsof je elke dag je lievelingseten voorgeschoteld krijgt. En je realiseert je dat je van een gouden bord eet. Dat is muzikale rijkdom. Daar moet je vooral niet aan wennen. Ik bedoel, ik ben een iets te zware contrabassist uit Suffolk. Als tiener besefte ik al dat niet iedereen evenveel uit zijn werk haalt. Mijn moeder ging van huis tot huis om particuliere ziektekostenverzekeringen te verkopen. Een totaal ander leven. Als zij uit Engeland over is en we samen buiten lopen, vraagt ze verward: waarom zwaait iedereen je gedag? Dat is nieuw voor haar. In het Concertgebouw valt ze van de ene verbazing in de andere. Op deze stoel zat de koningin! Gratis chocolaatjes in de artiestenkleedkamer! Dat staat zo ver af van het leven dat ze gewend is.’

Zweinstein voor musici
Seldis groeide op in een klein Engels plaatsje, Bury St. Edmunds. Toen hij vier jaar was, begon hij met vioolspelen. Als achtjarige mocht hij naar Chetham’s School of Music, een soort ‘Zweinstein voor getalenteerde musici’. Op zijn veertiende kwam hij op een punt waarop hij geen progressie meer boekte. ‘En dat in de beste omgeving die er is. Ronduit beschamend. Dus stond ik voor de keuze: van instrument wisselen – en het schoolorkest had bassisten nodig – of de school verlaten. Dat laatste was geen optie voor mij, dus ik probeerde de contrabas. Ik herinner me nog goed dat eerste gevoel. Ik heb vrij ronde schouders, dat zit in de familie, en daar profiteerde ik direct van. Ik dacht: wauw, alles past, en dan kan ik hier ook nog eens melodieën op spelen die klinken als een diepe mannenstem! Ik was meteen verkocht.’

Beroemde contrabas
Via een patio betreden we zijn kleine studeerkamer. Daar, in de hoek, staat de eerste bas die hij ooit aanraakte. ‘Hij is niets waard, maar als ik onder grote druk moet presteren, speel ik daar het liefst op.’ Daarnaast bespeelt hij nog drie andere instrumenten. Een ‘outdoorbas’ waarmee hij kan optreden bij alle weersomstandigheden. Daarnaast heeft hij een oude Italiaanse contrabas in bruikleen, die ooit toebehoorde aan een wereldberoemde contrabassist en Seldis exclusief voor het Concertgebouworkest gebruikt. En dan heeft hij nog een Engelse bas, die hij zich kon veroorloven dankzij de erfenis van zijn vader. ‘Door die bas kwam mijn carrière zeventien jaar geleden in een stroomversnelling en kreeg ik de baan bij het Concertgebouworkest. Een schitterend instrument. Dat ik daarop mag spelen, is een geweldig eerbetoon aan mijn vader.’

Hemels gevoel
De rol van de contrabas in het orkest? Het is de basis van de muziek. Het Concertbouworkest telt tien contrabassisten en als die niet perfect gelijk spelen, is dat rampzalig. ‘Gebeurt dat wel, dan is het alsof de hemel openbreekt en de zon doorkomt! We zijn ondergeschikt aan het grote geheel, maar weten dat we harmonisch gezien de leiding hebben. Dat kun je in je voordeel gebruiken.’ Het gelukkigst is Seldis als hij op het podium staat. Hij kijkt dan ook erg uit naar het vervolg op zijn succesvolle theatertour Music, Maestro! Tijdens zo’n theatertour doet hij gemiddeld zes shows per week, dat is voor hem het summum. ‘Optreden geeft mij het meest fantastische gevoel dat er bestaat –  een gevoel van vrede, omdat je volledig van de wereld afgezonderd bent. Je zit in een trein waar niemand in en uit kan stappen. Het is alsof je vliegt.’

Welke elite?
Dat Maestro zijn leven compleet zou veranderen, in positieve zin, had hij zelf nooit verwacht. Muziek begrijpelijk en toegankelijk maken voor een breed publiek, is hem op het lijf geschreven. En, merkte hij: Nederlanders zijn gek op Engelse humor. Dat de elite van de klassieke muziekwereld vindt dat je deze kunstvorm met een tv-show goedkoop maakt, trekt hij zich niet aan. ‘Een paar jaar geleden voerde ik de Matthäus-Passion op in de Pieterskerk in Leiden. Daar komen veel politici en muziekkenners. De kleedkamer bevindt zich achter in de kerk, dus ik moest door het gangpad naar het podium lopen. Dat nam bijna twintig minuten in beslag, want iedereen wilde met me praten over Maestro. Wat bleek? Ze hadden allemaal gekeken! Dus over welke elite hebben we het eigenlijk? Een goed programma, is een goed programma.’

Urenlang vast in Parijs
Hoewel hij geniet van de showbizzkant van zijn werk, hecht de contrabassist minstens zoveel waarde aan de muzikaliteit om hem heen. Aan de vriendschappen en de gezelligheid van het orkestleven. Door veel tijd met elkaar door te brengen en samen op tournee te gaan, ontstaat er een hechte band. ‘Dat is enorm belangrijk in dit vak. Dat contact mis ik nu erg. Het is zo’n wezenlijk onderdeel van het orkestleven. Gelukkig komen we wel samen om te repeteren.’ Hij blikt terug op die keer dat hij met het Concertgebouworkest vast kwam te zitten op de luchthaven van Parijs, waar het verder uitgestorven was. ‘Uit verveling begonnen we een spelletje te doen door onze koffers naar elkaar over te rollen. Prompt ging de bar open en dronken we een drankje of twee. Die dingen heb je niet in een normale kantoorbaan.’

Las Vegas
Een persoonlijke mijlpaal in het leven van Seldis: in juni wordt hij vijftig. Grootse plannen had hij. Samen met zijn drie dochters zou hij een spectaculaire trip maken naar Las Vegas, een plek waar hij vroeger vaak is geweest met zijn vader en broers. ‘Mijn jongste dochter wordt eenentwintig jaar en is dan precies oud genoeg om mee te gaan. Ik zag het al helemaal voor me: een paar dagen veel lol maken en leven als rocksterren.’ Droogjes: ‘Helaas vrees ik dat mijn vijftigste verjaardag zonder toeters en bellen voorbij zal gaan. En dat is oké. Tijden zijn veranderd en het lijkt nu volkomen irrelevant om te focussen op mijn verjaardag. De droom was beter dan de realiteit.’ Lachend: ‘Het bespaart me in ieder geval een hoop geld.’ 

Kathedraal
De beste manier om klassieke muziek te ervaren? In een concertzaal. Een kathedraal, noemt Seldis het Concertgebouw in Amsterdam. ‘Je voelt de geschiedenis van de mensen die voor jou op het podium hebben gestaan. Nederland heeft zoveel theaters, zoveel muziekliefhebbers! Klassieke muziek doet iets met mensen, of je het nu mooi vindt of niet. Waar je ook ter wereld Bach speelt, het verbindt mensen van alle leeftijden. Muziek heeft het verbazingwekkende vermogen om mensen te laten glimlachen.’ Hij wijdt uit over het bewogen leven van zijn favoriete componist Shostakovich, die zijn muziek schreef in de tijd van Stalin. ‘Om zulke complexe muziek te componeren, moet je haast wel in contact staan met de hogere wereld’, filosofeert hij. ‘Muziek opent iets in de hersenen, op een bijna religieuze manier. Het voedt je leven. Een geweldig excuus om gewoon te gaan zitten en luisteren.’

 

Redactie: Natasja Admiraal
Fotografie: Glenn Wassenbergh