Voormalig uitgever van Lourens J.C. Magazine Roy Dijs woont al jaren in Spanje. Tijdens een wandeling in de Haarlemmerhout blikt hij terug op de jaren waarin de titel onder zijn leiding uitgroeide van een onbeduidende folder tot een hoogwaardig, glossy magazine. ‘Ik kwam niet uit het uitgeversvak. Ik ben het gewoon gaan dóen.’

Al jaren woont Roy Dijs in een Spaans dorpje ten zuiden van Alicante. Wanneer hij de straat oversteekt, loopt hij zo via de duinen het strand op. Dat doet hij elke dag met zijn hond Joep. Tot de eerste loopplank en terug, een rondje van een uur. Joep is een perro de agua of Spaanse waterhond. ‘Dezelfde hond die Obama had. Een heerlijk ras. Enthousiast, lief, trouw. En hypoallergeen.’ Dat vertelt Roy tijdens een rondje door de Haarlemmerhout. Bekend terrein voor de voormalige uitgever van Lourens, want hij heeft hier jarenlang gewoond. 

Deur na deur raak

Dat hij 1989 uitgever werd van Lourens J.C. Magazine, kwam door een bijzondere samenloop van omstandigheden. ‘Ik werkte destijds voor de Amsterdamse uitgeverij Aders en Van Bodegraven die, naast diverse winkelierstijdschriften, ook Lourens uitgaf. Maar dit bedrijf bleek surseance van betaling te hebben aangevraagd en stond dus op omvallen. Zo ben ik aan de titel gekomen.’ De eerste Lourens was niet meer dan een geniete folder, met hooguit veertien pagina’s. Nog geen magazine met cachet. Maar daar kwam snel verandering in. ‘Van 1980 tot 1982 heb ik de Haarlemse Gouden Gids gemaakt’, vertelt Roy. ‘Daardoor beschikte ik over een groot netwerk in deze regio. Dus toen ik op pad ging om lokale ondernemers te enthousiasmeren in het magazine te adverteren, was het bijna deur na deur raak.’ 

Uitgever op klompen  

Roy woonde destijds in de enige nog operationele boerderij van de stad. ‘Mijn ochtendritueel was als volgt: eerst trok ik mijn klompen aan en liep ik het erf op om de geitjes en kippen te voeren. Daarna verruilde ik mijn overall voor een nette broek. Dan liep ik, met de nieuwste Lourens in een leren mapje onder mijn schouder geklemd, via de Verfrollerbrug zó het centrum in om ondernemers te bezoeken.’ Zijn boerderij was een soort Villa Kakelbont. ‘We hadden kleine mohair-geitjes, die wandelden gewoon de keuken binnen. Dan klikklakten ze met hen hoefjes over de dikke, eikenhouten tafel. Ons prachtige gazon met zonnewijzer hebben we op een goed moment opgeofferd voor de paardenren. Alle kippen hadden namen. Als je ze riep, sprongen ze op schoot. Nooit geweten dat Barnevelder kippen zo leuk zijn!’ 

Go with the flow

Begin jaren negentig maakte Lourens een flinke groei door. Na verloop van tijd kregen de regio’s Alkmaar en het Gooi eigen edities. Een logische stap, omdat verschillende Haarlemse ondernemers daar ook filialen hadden. Nog weer later kwam er een editie voor West-Friesland bij en zo groeide Lourens uit tot een landelijke titel. Hoe Roy het ervaarde om uitgever van Lourens te zijn? ‘Het was een feestje! Elke dag weer. Klanten groeiden uit tot vrienden. Ik kende hen allemaal bij voornaam en we kwamen elkaar tegen bij evenementen. Achteraf denk ik dat het in mijn voordeel werkte dat ik niet uit het vak kwam. Dan ben je ook niet bevooroordeeld. Ik ben het gewoon gaan dóen: go with the flow. En ging er iets fout, dan leerde je daarvan. Na elke editie vroegen we klanten wat ze ervan vonden. Waardevolle feedback voerden we direct door: zo was iedere uitgave weer mooier dan de vorige.’

Toeren op de Harley 

Nadat hij Lourens in 2005 verkocht aan de voormalige eigenaar Fred Nicolai, bleef Roy nog jarenlang betrokken als adviseur. Later verhuisde hij naar België, waar hij zich op heel andere dingen stortte. Schilderen, beeldhouwen, motorrijden. Enthousiast: ‘Ik heb zo’n 170.000 kilometer afgelegd op mijn Harley-Davidson, naar allerlei uithoeken van de wereld. Zo heb ik de coast to coast dwars door Amerika gereden. En helemaal naar de Noordkaap in Noorwegen. In die tijd bezocht ik ook alle Harley-Davidson superrally’s in Europa. Met een groepje diehards reden we daar vanuit België op de motor heen. Kop in de wind en gáán! Vreselijk leuk.’ Inmiddels woont hij in Spanje, waar hij de afgelopen jaren ook bepaald niet stil heeft gezeten. ‘Zes jaar geleden, toen ik me een beetje begon te vervelen, heb ik daar een glossy opgezet, qua opzet vergelijkbaar met Lourens. Dat loopt inmiddels als een trein.’

De geur van inkt

Hoe ziet hij de toekomst van print? ‘Het spreekt voor zich dat de kracht van print in de jaren tachtig en negentig veel groter was dan nu’, zegt Roy. ‘Magazines moeten tegenwoordig ook online zichtbaar zijn. Maar print zal nooit verdwijnen. Mensen waarderen een mooi gedrukt magazine nog steeds. Lourens is bij uitstek een luxe koffietafelblad dat mensen tegenkomen op bijzondere plekken en graag ter hand nemen.’ Als uitgever loopt hij nog steeds warm voor de ‘geur van inkt’. ‘Dat moment wanneer je de koerier ziet aankomen met de levering vers gedrukte magazines, blijft speciaal. Nadat ik het doosje met een mes heb opengesneden, is het eerste wat ik altijd doe als ik het magazine in handen heb: voelen. Daarna bladeren en ruiken. Een gevoel dat na al die jaren onveranderd is. Ja, je ruikt het papier. De inkt. De geboorte van het magazine. Een sensatie die alleen uitgevers snappen.’

 

Redactie: Natasja Admiraal

Fotografie: Joke Schut