Schilderen met licht

Niets is wat het lijkt in de dromerige, gestileerde portretten van Ewa Cwikla. De in Polen geboren fotografe zoekt altijd naar emotie en een bepaalde sfeer die rust uitstraalt. Een typisch stijlkenmerk van haar werk is het nostalgische, bijna Rembrandtiaanse licht.  

Redactie: Natasja Admiraal 

Typerend voor Ewa’s fotografie is het schilderachtige licht. De nabewerking van het beeld – ze ontwikkelt haar eigen filters in Photoshop, een belangrijk onderdeel van haar signatuur – draagt bij aan het nostalgische effect. Ook de styling zit vol referenties naar het verleden. Zo doet de kleding van de modellen veelal denken aan historische schilderijen, door de dramatische stofvalling en het spel met licht. ‘Naast mijn studio zit een kringloopwinkel, waar ik vaak even binnenstap’, vertelt ze. ‘Ik koop kledingstukken waarvan de stof me aanspreekt. Daar geef ik vervolgens een eigen draai aan.’ Van een oude communiejurk knipte ze de ruches af en maakte er een jabot van – een strook kant die vroeger op het mannenhemd zat genaaid. Een mouw drapeerde ze zó dat het een kraag werd. 

Toveren met materialen  
Ook onconventionele materialen zoals plastic, sinaasappelnetjes of het vloeipapier waar ze haar afdrukken in verpakt, tovert ze om tot nieuwe creaties met een klassieke look en feel. Voor haar kimono-serie stak ze zelf het haar van haar model op met sushistokjes. ‘Je kunt ook kant-en-klare kostuums huren, maar deze werkwijze is spannender en geeft mij veel meer voldoening’, stelt ze. ‘Het maakt inventief. Net als met koken: hoe minder er in mijn koelkast ligt, hoe lekkerder het gerecht wordt.’  
Als kind was Ewa al creatief bezig. Ze tekende en borduurde veel, samen met haar oma. ‘Mijn moeder voedde mij en mijn zus alleen op. We hadden het niet breed. Ik weet nog dat mijn buurjongen een klein cameraatje kreeg – en hoe bijzonder ik dat vond.’ Toen ze op haar vijftiende thuis een oude Zenith-camera vond, was ze verkocht. Op de naschoolse fotoclub van haar middelbare school experimenteerde ze naar hartenlust. Die onderzoekende houding is gebleven. ‘Ik heb alles in de praktijk geleerd. Photoshop is een speeltuin waar ik steeds weer iets nieuws ontdek.’ 

Hollandse meesters 
Af en toe wordt ze wel eens moe van die constante drang om zichzelf te ontwikkelen. ‘Dan denk ik: kan ik nou nooit eens hetzelfde doen, waarom die eeuwige zoektocht naar nieuwe stijlen? Maar dat zit nu eenmaal in mij.’ Haar grote voorbeeld is Erwin Olaf. Kijkend naar zijn foto’s, vindt ze rust. Inspiratie haalt ze ook uit het werk van oude Hollandse meesters uit de Gouden Eeuw, zoals Vermeer. En haar modellen? Die vindt ze meestal op straat. Ook sprak ze ooit een meisje aan bij McDonald’s. Fleur, haar vaste model, scoutte ze via Facebook. ‘Ze is mijn muze. Die uitgesproken ogen! Dat prachtige rode haar! Ze is volstrekt uniek, met haar zestiende-eeuwse look.’ Als Ewa aan het werk is, is ze ‘in een andere wereld’. Ze werkt altijd alleen, afgesloten van de buitenwereld. Een fotosessie is intens, na afloop is ze moe. Dan laat ze het materiaal altijd een week of drie rusten, zodat ze er daarna objectief naar kan kijken. Klopt de sfeer? Roept het de juiste emoties op? ‘Of mensen mijn werk nu mooi of lelijk vinden, maakt me niet uit, zolang het hen maar niet onberoerd laat.’ 

www.ewacwikla.nl