Ze maakt al zestig jaar radio, schrijft columns en heeft een eigen podcast. Radio-icoon Tineke de Nooij (80) denkt nog lang niet aan stoppen met werken. Ze houdt van haar vak. ‘Ik kan niks anders. En ik heb er nog steeds ongelofelijk veel plezier in.’ 

 

‘Wordt het niet eens tijd voor een biografie?’ Hoe vaak heeft Tineke de Nooij die vraag de afgelopen tijd wel niet gekregen. Op haar tuintafel liggen twee recent verschenen biografieën van bassisten. Allebei tijdgenoten. ‘Veel mensen van mijn leeftijd hebben het gevoel dat ze geschiedenis moeten schrijven. Dat ze hun eigen levensverhaal moeten optekenen. Maar lang niet iedereen heeft ook een interessant leven. Déze jongens’, ze wijst op tafel, ‘hebben allebei een goed boek. Zelf pieker ik er niet over om eraan te beginnen. Wat ik kwijt wil, wil ik kwijt. En er zijn dingen die ik misschien wel vertel aan een tafel met zes personen, maar nooit zou opschrijven.’ Het mooiste boek over haar leven ís niet te schrijven. Dat zit in haar hoofd. 

Stiekem radio luisteren 

Daar aan die tuintafel, in de schaduw van haar huis, omringd door rododendronstruiken – ‘heb je mijn waterschildpadden in de vijver al gezien?’ – maakt De Nooij de indruk van iemand die goed weet wat ze wel én niet wil. Ze groeide op in Hilversum, in een echte omroepbuurt. ‘Ik heb mijn hele leven geweten dat ik bij de radio wilde, in welke vorm dan ook. Het lot bepaalde dat ik bij Radio Veronica solliciteerde en in een bedrijf terecht kwam met een stelletje ongeleide projectielen waar we alles zelf uit konden vinden.’ Ze lacht: ‘Dat was gewéldig! Een unieke tijd.’ Radio speelde toen nog een andere rol in het leven van mensen, weet De Nooij. Ze presenteert alweer elf jaar de TinekeShow bij Omroep Max, een publieke zender voor mensen van vijftig jaar en ouder, en die generatie groeide op met Radio Veronica. ‘Veel tieners luisterden stiekem in bed met een klein transistorradiootje, omdat het niet mocht van hun ouders.’ 

---

Eerste vrouwelijke radio-dj 

Begin jaren zestig begon De Nooij bij Radio Veronica als eerste vrouwelijke dj. Hoe bijzonder dit was, realiseerde ze zich pas veel later. Er werkten destijds meer vrouwen bij Veronica, maar die waren meer omroepster, legt ze uit. ‘In 1965 begonnen we met de Top 40 en werden we echt een popzender. Toen was ik ineens de enige vrouw. Ik weet nog dat de toenmalige programmaleider Willem van Kooten zich in een kranteninterview liet ontvallen dat vrouwen ‘geen discjockey hoorden te zijn’. Belachelijk vond ik dat! Ik heb een half jaar niet tegen hem gesproken van woede.’ Vrouwen zijn nog steeds ondervertegenwoordigd in het radiolandschap, vindt de Nooij. ‘Ik bedoel, je hebt Annemieke Schollaardt... en je hebt Annemieke Schollaardt.’ Ze laat een stilte vallen en vervolgt: ‘Later, toen ik ging regisseren, dacht ik: yes, nu krijg ik eindelijk vrouwelijke collega’s! Nou, die had ik weer niet. Ze waren regieassistente of producer, maar geen regisseur.’ 

Per ongeluk bekend 

Inmiddels zit De Nooij ruim zestig jaar in het vak en heeft ze zo ongeveer alle mediaprijzen gewonnen. In april dit jaar ontving ze – op haar tachtigste verjaardag – de Media Oeuvre Award 2021. Of erkenning belangrijk voor haar is? ‘Als je de lovende woorden in zo’n juryrapport terugleest, denk je: wauw, dat gaat over mij! Toch wel heel leuk, ja.’ Nuchter: ‘Bekend worden is nooit mijn ambitie geweest. Ik wilde gewoon goed worden in mijn vak en er plezier in hebben. Van je hobby je werk maken, is fantastisch. Vooral als je dat vak je leven lang kunt uitoefenen. En om goed te worden, moet je veel vlieguren maken. Reken maar niet dat ik die oude banden terug wil luisteren, hoor. Alleen al omdat we nu heel anders praten... we hadden vroeger op de radio allemaal een Beatrix-stem. Het taalgebruik onder jonge mensen is nu zó in ontwikkeling. Mijn kleindochters, die in Amsterdam wonen, hebben een vocabulaire waar ik soms niks van snap!’ 

Zeilfanaat 

Ze mag dan een ‘oude rot in het vak’ zijn, alles aan De Nooij – van haar kleurrijke sneakers tot haar humor en zelfspot – verraadt dat de radio-dj vol in het leven staat. Ze ziet er niet uit als tachtig en zo voelt ze zich ook niet. Behalve dan dat ze niet meer goed loopt. ‘Slijtage’, zucht ze. ‘Dat vind ik het meest vervelende aan ouder worden, de lichamelijke klachten. Ik houd erg van zeilen. Jammer genoeg ben ik fysiek niet meer in staat om alleen te zeilen. Een boot aanleggen gaat niet meer. Daarvoor moet je de boot met de kop in de wind naar de kant sturen, kwiek van het voordek op de steiger springen en dan snel aanleggen’, gebaart ze. ‘Nou, dan lig ik al tussen wal en schip!’ Het weerhoudt haar er niet om van alles te organiseren. Huisconcerten. Etentjes met familie. Ze heeft twee dochters en een heleboel kleinkinderen. ‘Ik kom om in de nazaten, erg gezellig. Als we allemaal samen willen komen, moeten we een heel restaurant afhuren.’ 

Tuinconcert in het bos 

Afgelopen voorjaar gaf ze een tuinconcert, bij haar woning in Lage Vuursche. The LSB Experience trad op, een coverband die eerder bij haar in de uitzending had gespeeld. Vanwege de coronacrisis hadden ze een jaar niet opgetreden. Het schalde door het bos, vertelt ze. ‘Van tevoren had ik het concert aangekondigd in de buurt. Niemand was tegen. Achteraf bleek dat de naburige camping had geklaagd.’ Verontwaardigd: ‘Terwijl daar eerder de Snollebollekes-oranjereclame is opgenomen! Gewéldig spotje. Maar ja, wij zaten twee dagen in de herrie. En dan geef ik een concert en wordt er geklaagd, terwijl die jongens fantastisch spelen.’ Op de dag zelf zat alles mee: de zon scheen, alle bomen en planten stonden in bloei, buren en vrienden stonden te luisteren met een grijns van oor tot oor. ‘Iedereen was zo gelukkig! En de muzikanten ook. Dan zie je waarom publiek zo belangrijk is. Zonder publiek hoef je ook niet creatief te zijn.’ 

Charisma 

Met haar charisma weet De Nooij mensen aan zich te binden, of dat nu luisteraars zijn of de mensen om zich heen. ‘Laatst had ik een idee voor een bijeenkomst, maar ik was bang dat er niemand zou komen opdagen. Toen zei iemand: Tineke, als jij iets organiseert, komen er altijd mensen op af. Daar moest ik eerst hard om lachen. Daarna dacht ik: ja, het is waar. Dat was vroeger al zo, bij de kabouters van de padvinderij. Op de basisschool schreef ik toneelstukken die ik iedereen liet opvoeren. En ik gaf mezelf de hoofdrol’, schatert ze. ‘Als boekenwurm benoemde ik mezelf ook tot hoofd bibliotheek in de klas. Dan motiveerde ik mijn klasgenootjes om de boeken te lezen die ze leuk vonden, want zelf had ik ze allemaal al uit.’  

Zoals eerder gezegd is het mooiste boek over haar eigen leven niet te schrijven. En stilzitten is wel het laatste waar De Nooij aan denkt. ‘Ik zit vol ideeën, die willen eruit. Hoe kan ik anders mijn creativiteit kwijt? Ik houd van mijn vak en hoop er nog lang mee door te gaan.’ 

 

 

Redactie: Natasja Admiraal  | Fotografie: Neeke Wassenbergh