Onder leiding van Fred Nicolai groeide Lourens J.C. uit tot een sterk merk. Nu heeft hij, met pijn in zijn hart, besloten om afstand te doen van het magazine om zich volledig te kunnen richten op zijn zorgbedrijf, het Prader-Willi Huis in het Friese Mûnein.

Bijna twintig jaar geleden kreeg Fred Nicolai van iemand een glossy in de hand gedrukt met de woorden: ‘Dit moet jij gaan doen’. Lourens J.C. Magazine was toen vooral bekend in het westen van het land. ‘Ik antwoordde: ja maar, ik ben toch geen advertentieverkoper?’, blikt hij terug. ‘Ik besloot het tóch te doen, maar wel op mijn eigen manier: persoonlijk bij de adverteerders langsgaan. Ik vertelde wat ik deed, stelde de ondernemers vragen en zo kwam er vanzelf een gesprek op gang.’

ECHTE VERHALEN

---

Een groot voordeel was dat hij zelf redactionele artikelen kon schrijven. Vanuit zijn journalistieke achtergrond ging hij daarbij steevast op zoek naar aspecten die een bedrijf werkelijk onderscheiden van de grijze middenmoot. Boeiende landelijke én regionale content, dat is vanaf het begin de grote kracht geweest van Lourens J.C. Magazine. Door het persoonlijke contact met ondernemers bouwde hij goede relaties op. ‘Mensen durfden na verloop van tijd met mij te delen hoe het écht met ze ging. Openhartig vertelden winkeliers me bijvoorbeeld hoe ze precies inkopen, waar ze tegenaan lopen of wat de grootste fout is die ze ooit hebben gemaakt. Juist die zaken maken een verhaal geloofwaardig. Een tijdschrift waar alleen maar succesverhalen in staan, is niet interessant. Het gaat om de mens achter de ondernemer.’

‘EEN TIJDSCHRIFT MET ALLEEN MAAR SUCCESVEHALEN IS NIET INTERESSANT’

 

JAN DES BOUVRIE

Een interview jaren geleden met de recent overleden Jan des Bouvrie is hem altijd bijgebleven. Aanleiding was zijn nieuwe boek dat dat najaar zou verschijnen. Zijn secretaresse hield de boot af: de ontwerper had het druk en ging op vakantie. Toen bleek dat er net in die periode een perspresentatie plaatsvond, besloot Nicolai daar naartoe te gaan. Na afloop trok hij de ontwerper aan zijn mouw. Bij nader inzien wilde hij tóch tijd vrij maken. ‘Op de dag zelf namen we een fotograaf mee en combineerden we het interview met een fotosessie. Jan trok er twee keer zoveel tijd voor uit dan afgesproken. En naderhand was hij zo blij met het resultaat, dat hij de foto’s wilde kopen. De fotograaf, die op het punt stond te gaan trouwen en Jans mooie witte limousine op de oprit had zien staan, zei: goed, maar dan wil ik graag jouw auto als trouwauto! Dat vond Jan een prima deal.’

TOONAANGEVEND

Hoewel Lourens J.C. geen vrouwenblad is, maar een glossy ‘voor iedereen die van de mooie dingen in het leven houdt’, richtte Nicolai zich wel op vrouwen. Zijn ervaring is dat mannen vooral special interest-bladen lezen, denk aan een voetbal-, auto- of motormagazine. Vrouwen hebben meer interesse in lifestylemagazines waarin uiteenlopende onderwerpen aan bod komen. ‘Daar komt bij dat vrouwen vaak de belangrijkste beslissingen nemen in het gezin, ook al beweren mannen altijd dat zij thuis de baas zijn.’ Door de jaren heen breidde het netwerk zich steeds verder uit. Daarover vertelt Nicolai: ‘Als ik de eigenaar van een mooie herenmodezaak sprak, vroeg ik: ken je nog meer high-end winkels in andere regio’s? Dat wereldje is klein: iedereen komt elkaar tegen op toonaangevende modebeurzen zoals Pitti Uomo in Florence.’

KEUZES MAKEN

Samen met zijn vrouw Mirjam kwam Fred op het idee om, naast het magazine, ook events te gaan organiseren op bijzondere locaties in heel Nederland. ‘We hadden een duidelijk concept voor ogen. Zo is er altijd een modeshow met daaromheen veel gezelligheid; een goed glas wijn, proeverijen en mooie stands waar bedrijven bijzondere producten demonstreren. Tickets zijn niet te koop, alle bezoekers worden uitgenodigd door de deelnemende bedrijven. Die formule is heel succesvol gebleken, de events zijn altijd druk bezocht.’ Het volgende plan was om het tijdschrift een digitale dimensie te geven. ‘Ik ben iemand die ergens vol voor gaat, maar door de groei van mijn zorgbedrijf kon ik Lourens J.C. niet meer de aandacht geven die het verdient. Zeven jaar lang zat ik in een spagaat en had ik het gevoel constant achter de feiten aan te lopen. Een onbevredigende gewaarwording, terwijl je eigenlijk iets heel succesvols doet. Afgelopen winter heb ik de knoop doorgehakt. Die beslissing werkte heel louterend. Ik heb nu veel meer rust en focus. Mensen leren ineens een hele andere Fred kennen.’

UNIEKE WOONVORM

Door die keuze kan hij zich nu volledig richten op het Prader-Willi Huis. Een woonvorm voor jongeren en volwassenen met het Prader- Willi Syndroom (PWS, zie kader) in het Friese Mûnein. ‘Mirjam en ik hebben een samengesteld gezin. Zeven jaar geleden richtten wij dit huis op voor haar dochter Iris, toen nog een puber met PWS. We verbouwden onze woning, een grote woonboerderij, ooit van Mirjams ouders. In het begin dachten we: wie gaat zijn kind bij ons onderbrengen? Dat zullen hooguit enkele ouders uit het noorden van het land zijn. Het syndroom is zeer zeldzaam. Jaarlijks worden er tien tot twaalf kinderen in Nederland geboren met PWS. In onze ogen konden we dus nooit heel groot worden. Zes tot acht kinderen in vijf jaar, dat was onze ambitie. Maar zoveel bewoners verwelkomden we al binnen negen maanden!’

Wat is PWS? Het Prader-Willi Syndroom is een zeldzame aangeboren aandoening met uiteenlopende kenmerken, waaronder een ongeremde eetlust, spierslapte, vertraagde verstandelijke ontwikkeling en gedragsproblemen. In Nederland zijn naar schatting slechts 400 tot 500 mensen gediagnosticeerd met PWS. De genetische afwijking werd in 1956 voor het eerst beschreven door de Zwitserse artsen Prader, Labhart en Willi.

 

VALLEN EN OPSTAAN

Inmiddels heeft het Prader-Willi Huis drieëntwintig bewoners uit alle windstreken van Nederland en is in een nabijgelegen dorp een tweede zorglocatie geopend in een voormalige pastorie uit 1830. Alle medewerkers zijn door Nicolai en zijn vrouw zelf opgeleid in de zorg voor mensen met PWS. ‘We kwamen niet uit de zorgwereld en achteraf kun je stellen dat we volstrekt naïef waren. Door van onze fouten te leren, hebben we inmiddels een schat aan ervaring opgebouwd’, aldus Nicolai. Door zijn ‘kadodochter’ Iris, inmiddels 28 jaar, en alle andere bewoners, krijgt hij steeds meer inzicht in het complexe PWS. Sinds begin dit jaar is hij ook voorzitter van de Prader-Willi Stichting Nederland. ‘Als Mirjam over haar dochter praat, heeft ze altijd tranen in haar ogen. Zowel in de zorg als in het onderwijs, liep ze vroeger tegen een muur van onbegrip op. Mensen met PWS vallen overal tussen wal en schip. Dat was voor ons de reden om het Prader-Willi Huis op te richten.’

LOSLATEN

Als Nicolai zelf op de groep staat, heeft hij ‘de dag van zijn leven’. ‘We hebben veel lol, maar er is ook veel structuur en regelmaat, want dat is heel belangrijk voor mensen met PWS’, geeft hij aan. In de inrichting van het Prader-Willi Huis zie je de designachtergrond van Nicolai en zijn vrouw terug. Zo staat er in de woonkamer van de tweede locatie een mooie VNU-eettafel van Linteloo met de iconische transparante Kartell- stoelen, gevonden via Marktplaats. In beide vestigingen staan twee leren Chesterfield-banken. Van zijn beslissing om afstand te doen van Lourens J.C. heeft Nicolai nog geen minuut spijt gehad: ‘De nieuwe eigenaren Ingmar en Miel zitten vol plannen en zijn trots dat zij het blad voortzetten. Extra bijzonder is dat het tijdschrift terugkeert naar zijn bakermat, Haarlem. Natuurlijk blijf ik het magazine volgen, maar ik laat het wel los, zoals je je kinderen ook los moet laten als ze volwassen zijn zodat ze hun eigen pad kunnen bewandelen. 

WWW.PRADERWILLIHUIS.NL

 

REDACTIE: NATASJA ADMIRAAL | FOTOGRAFIE: NEEKE WASSENBERGH